بررسی بازی Worshippers of Cthulhu

همیشه گیمرها متهم به اتلاف وقت می‌شدند و احتمالا خواهند شد. این ما بودیم که همیشه متهم به این می‌شدیم که از وقت خود به خوبی استفاده نمی‌کنیم و می‌توانستیم به جای بازی کردن، کتابی چیزی بخوانیم. حالا شاید این بازی Worshippers of Cthulhu  بهانه خوبی باشد تا کتابی دستتان بگیرید و بالاخره ادبیات را با بازی‌های ویدیویی ترکیب کنیم. همانطور که از اسم بازی می‌توانید متوجه شوید، این بازی در مورد شخصیت کثولهو از کتاب Call of Cthulhu این است. نویسنده این کتاب، یعنی اچ. پی. لاوکرفت (H. P. Lovecraft) یکی از بهترین و خلاق‌ترین نویسنده‌های اخیر است و این داستانش بود که برای اولین بار یک سبک جدید از ادبیات ترسناک را وارد رسانه‌های عموم کرد. این سبک که ترسناک کیهانی یا ترسناک لاوکرفتی (Cosmic Horror یا Lovecraftian Horror) نام دارد، مربوط به ترس از موجودات و وجودیت‌هایی می‌شود که به قدری از ما بزرگ‌تر و قدرتمندترند که حتی نمی‌توانیم آن‌ها را در بدترین کابوس‌هایمان تصور کنیم.

ناشر بازی:

Crytivo

سازنده بازی:
Crazy Goat Games

بهتر است که قبل از اینکه بخواهیم وارد جزئیات بازی شویم این موضوع را بگویم که کتاب Call of Cthulhu به شدت کتاب قوی و زیبایی است. اگر این کتاب را نخوانده‌اید، حیف است که به خاطر توضیحاتی که در ادامه به آن مواجه می‌شوید یا به خاطر خود بازی، داستان اصلی کتاب برای شما بی‌مزه شود. برای همین اگر واقعا به این سبک از ترسناک علاقه‌مندید و یا در کل آثار نوین ادبی را دوست دارید، حتما قبل از هر چیزی این کتاب کوتاه را مطالعه کنید که واقعا داستانش ارزش تک تک دقایقش را هم دارد. اگر هم مشکلی با این موضوع ندارید یا قبلا با داستانش آشنا هستید، در ادامه با ویجیاتو همراه باشید تا با هم سری به دنیا تاریک و مقدس Worshippers of Cthulhu بزنیم.

نام کثولهو شاید از خود کتاب داستانش معروف‌تر باشد، برای همین اگر قرار باشد که در یک بازی آن را ببینیم، معمولا کاملا جدا از داستانی است که لاوکرفت در موردش نوشته است. حالا سازنده‌های این بازی تصمیم گرفتند که بر اساس صحبت‌ها و داستان‌های کتاب، یک بازی ویدیویی بسازند. یعنی شما قرار نیست که در این بازی دنیایی را ببینید که با یک الهام از نام‌های شخصیت‌های لاوکرفت ساخته شده است، شما در این بازی انگار که واقعا در دنیای کتاب هستید و داستان آن را به خوبی می‌توانید حس کنید. حتی جمله آغازین اول بازی هم دقیقا همان جمله اولی است که  در کتاب با آن مواجه می‌شوید. اگر از طرفداران آثار لاوکرفت باشید به راحتی می‌توانید این مورد و نکات بسیار زیاد دیگری را در این بازی ببینید که به صورت مستقیم از روی داستان‌ اصلی لاوکرفت الهام گرفته است. بازی داستان خاصی ندارد، ولی همین استفاده بهینه از یکی از نمونه‌های ادبیات نوین به این شکل خودش یکی از تاثیرگذارترین بخش‌ها برای بررسی بازی Worshippers of Cthulhu بود. خلاقیتی که به خرج دادند تا داستان یک کتاب را به این شکل و با این تاثیر به صورت یک بازی ویدیویی نشان دهند خودش یک امتیاز مثبت بزرگ محسوب می‌شود.

اگر تلاش کنیم و موقتا از داستان بازی بگذریم، به مسئله گیم‌پلی می‌رسیم. سبک اصلی بازی در هسته گیم‌پلی‌ شهرسازی است. حتی یک شهرسازی پیچیده هم نیست که چالش‌های خاصی داشته باشد و یا یک سری گیم‌پلی تو در تو و گیج کننده داشته باشد، صرفا یک شهرسازی ساده و کاملا کلاسیک است. شما یک سری پیروان در بازی دارید. این پیروان شما هم طبیعتا یک سری نیاز‌های اولیه دارند. لباس، چند نوع غذا و یک محل برای عبادت برای مثال اصلی‌ترین نیازهای آن‌هاست. شما باید سعی کنید که این نیازها را برطرف کنید تا بتوانید پیروان خود را ارتقا دهید.

بازی Worshippers of Cthulhu از نظر فنی پول ندارد. یعنی شما اصلا با پول سر و کار ندارید. در این بازی به جای پول از یک واحد به نام «اعتقاد» استفاده می‌کنید. شهروندان یا پیروان شما هرچقدر بیشتر باشند و نیازهای بیشتری از آن‌ها برطرف شده باشد، اعتقاد بیشتری تولید می‌کنند. طبیعتا هرچقدر هم مراکز عبادت بیشتری داشته باشید و یا عابدهای بیشتری را استخدام کنید، اعتقاد بیشتری دریافت خواهید کرد. حالا شاید بپرسید که این اعتقاد کجا خرج می‌شود؟ به طرز عجیبی در ساختمان‌های تولیدی. برای مثال اگر بخواهید چوب تولید کنید، می‌توانید یک چوب‌بری را در جنگل بسازید. این محل در ازای تولید چوب، تقریبا 10 واحد اعتقاد از شما برای هر دقیقه کم می‌کند. کمی عجیب است ولی اگر به این شکل به آن نگاه کنید که این واحدها صرفا به عنوان پول عمل می‌کنند و سیستم اعتقادی آن در حقیقت همان سیستم اقتصادی بازی هم هست، کمی جالب می‌شود.

مثل دیگر عناوین شهرسازی، در این بازی هم شما یک سیستم مشابه تکنولوژی دارید. البته در بازی Worshippers of Cthulhu از نظر فنی تکنولوژی نیست و موهبت‌هایی است که خدایان باستانی، مثل کثولهو، در اختیار شما قرار می‌دهند. در بسیاری از بازی‌های شهرسازی شما باید مقدار زیادی پول خرج کنید یا به سطح خاصی برسید که بتوانید چنین کارهایی انجام دهید، ولی در این بازی صرفا کافیست که یک کار ساده کنید؛ آن هم قربانی کردن است. بله درست است، شما می‌توانید انواع سازه‌ها و یا انسان‌ها را برای کثولهو مقدس قربانی کنید تا یک سری امتیاز Favor دریافت کنید. این امتیازها را می‌توانید خرج کنید و از طریق آن‌ها ساختمان‌های جدیدی را آزاد کنید.

من شخصا از این قسمت از بازی خیلی لذت بردم. در دیگر بازی‌های شهرسازی همیشه یا درگیر این بودم که به سرعت به تکنولوژی‌های بهتری برسم تا شهرم از بین نرود، یا درگیر این موضوع بودم که این همه ساختمان مختلف را باید به چه شکلی استفاده کنم. ولی در این بازی اصلا اینطور نبود. همه چیز خیلی ساده و مستقیم بود. پیروان من بدون صدف برای خوردن یا لباس برای پوشیدن هم زنده می‌ماندند، صرفا اعتقاد کمتری تولید می‌کردند. من با خیال راحت می‌توانستم به قربانی کردن انواع افراد و اشیاء مختلف برسم و هر وقت که آماده بودم، ساختمان جدیدی را آزاد کنم و آن را وارد چرخه تولید شهر کنم.

نحوه ترکیب کارهای شهروندان شما با میزان اعتقاد آن‌ها هم خودش جالب است. هرچقدر پیروان شما اعتقاد بیشتری داشته باشند، سریع‌تر و بهتر کار می‌کنند. درست است که یک سیستم توانایی در بازی وجود دارد و هر کسی شاید دوست داشته باشد در یک زمینه خاص مشغول فعالیت باشد، ولی بهتر است که با توجه به میزان اعتقاد به آن‌ها شغل بدهید و کاری به علایق و توانایی‌هایشان نداشته باشید. چون در نهایت این موضوع که اعتقاد بیشتری داشته باشند باعث می‌شود که با کیفیت و با سرعت بیشتری کار کنند و بهینه‌تر باشند.

یکی دیگر از مسائلی که در این بازی نظرم را جلب کرد مربوط به پتانسیل طولانی بازی کردنش بود. در دیگر بازی‌های شهرسازی به سرعت ممکن است به جایی برسید که بازی شما را محدود می‌کند. در این بازی ولی اینطور نیست. شما قرار نیست که صدف‌های دریا را با شکار تمام کنید، یا چوب‌بری‌های شما جنگل را از بین نمی‌برند. درست است که از نظر «فنی» این سیستم واقعی نیست، ولی خب قرار هم نیست باشد. این موضوع که شما نیاز نیست نگران این باشید که شاید زمین‌های کشاورزی شما، حاصل‌خیزی خود را از دست دهند یا اینکه چوب بالاخره قرار است تمام شود، می‌تواند امیدواری خوبی برای بازیکنانی باشد که دوست ندارند سریع بازی را تمام کنند. در بازی Worshippers of Cthulhu شما مجبور نیستید که به بهینه‌ترین شکل ممکن بازی کنید تا پیروز شوید، شما می‌توانید راحت و قشنگ بازی کنید. دقیقا همین موضوع باعث می‌شود که این بازی در این حد جذاب باشد. نیازی نیست که در یک مسابقه دائمی در مقابل زمان بازی کنید، می‌توانید وارد شهر خود شوید و از تجربه خود لذت ببرید.

البته در مورد تمامی این موارد من صحبت کردم، ولی سمت یک مورد نرفتم، آن هم ظاهر و موسیقی بازی است. اول از هر چیزی موسیقی بازی شاید مناسب شرایط جوی و داستانی بازی باشد، ولی اصلا مناسب یک بازی شهرسازی نیست. بازی‌های این سبکی باید یک موسیقی آرام و کمی شاد داشته باشند تا روحیه شما را به سمت بهتر شدن ببرند، یا حداقل سعی کنند تا شما در بازی نگه دارند. ولی در بازی Worshippers of Cthulhu موسیقی بازی اصلا اینطور نیست. در طول بازی همیشه یک نوای منفی با کمی صدای فریاد افراد در حال مردن پخش می‌شود و دائما حس می‌کنید که دارید در نقش یکی از پلیدترین شخصیت‌های کارتونی بازی می‌کنید. چنین موسیقی‌ای وقتی به صورت دائمی در گوش شما پخش شود، بالاخره بعد از یک مدت از آن خسته می‌شوید. هم از موسیقی و هم از بازی. من این موضوع را درک می‌کنم که این انتخاب موسیقی به صورت مستقیم بر اساس فضای بازی و داستان‌های آن است، ولی برای یک بازی شهرسازی شاید ایده خوبی نبود.

مورد دوم از مشکلات بازی هم مربوط به گرافیک آن می‌شود. شاید از نظر ظاهری این بازی بهتر از عناوینی مثل Rimworld  یا برای مثال Sim City باشد، ولی موضوع چیز دیگریست. در هر بازی‌ای یک گرافیک و یک ظاهر خاص مد نظر است. ممکن است که این گرافیک مد نظر دو بعدی باشد، پیکسلی باشد و یا به دقیق‌ترین شکل ممکن شبیه‌سازی شده باشد. در هر صورت همیشه یک ساختار کلی وجود دارد که مد نظر توسعه‌دهنده‌ها است و انتظار دارند که بازی به آن شکل باشد. ولی چه بازی‌هایی گرافیک ضعیفی دارند؟ بازی‌هایی که ظاهر مد نظر توسعه‌دهنده‌هایش و ظاهری که در نهایت بازی به خودش می‌گیرد با هم فاصله زیادی داشته باشند. برای همین هم هست که بازی‌ای مثل Mafia 1 گرافیک ضعیفی دارد و بازی‌ای مثل Minecraft، با وجود اینکه کاملا پیکسلی است، اصلا گرافیک و جزئیات ضعیفی ندارد. ظاهر بازی Worshipper of Cthulhu چندان دلنشین نیست. مشخص است که توسعه‌دهنده‌های بازی تلاش خود را کردند که دنیایی با جزئیات زیاد را خلق کنند، ولی این تفکر به خوبی اجرا نشد و نتیجه نهایی آن یک بازی‌ای است که انگار زیادی سعی دارد که خودش را قشنگ نشان دهد.

در آخر فقط یک سوال است که باقی می‌ماند. آیا این بازی ارزشش را دارد؟ در جواب باید گفت که بله کاملا. تمامی این مواردی که در بالا بهشان اشاره شد در مورد نسخه Early Access  بازی بودند و این بازی به طور کامل هنوز منتشر نشده است. تازه این وجود این بازی یک عنوان شهرسازی عالی است و اگر نسخه دسترسی زودهنگاه بازی به این شکل است، نسخه کامل آن دیگر باید عالی باشد. درست است که بازی هنوز مشکلات خودش را دارد، ولی ایده‌ها و خلاقیت‌هایش به خوبی می‌توانند مشکلاتش را بپوشانند تا در نهایت یک بازی عالی با پتانسیلی بالا را ایجاد کنند.

می‌خرمش…

بازی Worshippers of Cthulhu یک بازی در سبک شهرسازی کلاسیک است. این بازی اصلا پیچیدگی‌های امروزی را ندارد و یک گیم‌پلی ساده و روان را به شما ارائه می‌دهد. این بازی به راحتی می‌تواند برای صدها ساعت شما را سرگرم کند و از عمق نسبتا زیادی برخوردار است. اگر از طرفداران داستان‌های لاوکرفت هم هستید یا دوست دارید که یک بازی شهرسازی کاملا متفاوت را امتحان کنید، حتما سری به این بازی بزنید.

نمی‌خرمش…

اگر به دنبال یک بازی شهرسازی یا شبیه‌سازی می‌گردید که به شدت واقع‌گرایانه باشد و ظاهری قوی و گرافیکی بالا داشته باشد، بهتر است که به سراغ بازی Worshippers of Cthulhu نروید. این بازی چندان از نظر ظاهری قوی نیست و المان‌های واقع‌گرایانه آن هم چنان خوب نیستند پس بهتر است که به دنبال بازی دیگری بگردید.

90

امتیاز ویجیاتو

بازی Worshippers of Cthulhu به خوبی موفق شد که با گیم‌پلی ساده و سیستمی نسبتا قدیمی من را مجذوب خودش کند. به خاطر آشنایی قبلی من با داستان‌های لاوکرفت، احساس می‌کردم که این بازی معنا و عمقی بیشتر از چیزی که نشان می‌دهد دارد. وقتی که بازی می‌کنید، به خوبی می‌توانید متوجه شوید که توسعه‌دهنده‌های بازی چقدر این بازی را دوست داشتند و برای آن زمان گذاشتند. در کل بازی خیلی خوبی بود و احتمالا تا انتشار نسخه کامل آن، با به روز رسانی‌های مختلف، بهتر هم شود.