بهترین کنسول‌های بازی که نادیده گرفته شدند
کنسول‌ها همچنان یکی از راه‌های محبوب برای بازی‌های ویدیویی هستند. دلایلی همچون سهولت استفاده، کنترل‌های مناسب و عدم نیاز به بهینه‌سازی مداوم، از جمله مزایای کنسول‌ها نسبت به کامپیوتر هستند. با وجود پیشرفت کامپیوترها، کنسول‌ها جایگاه خود را حفظ کرده‌اند. با این حال، برخی کنسول‌ها به اندازه رقبای اصلی‌شان موفق عمل نکرده‌اند. کنسول‌هایی مانند 3DO و Wii U به دلیل شکست‌های تجاری‌شان به مرور فراموش شده‌اند. با این وجود، هرکدام از این شکست‌ها نکات مثبتی داشته‌اند که آن‌ها را به نوعی ارزشمند کرده است. با ویجیاتو همراه باشید تا به بررسی این کنسول‌ها بپردازیم.
Ouya
اویا با راه‌اندازی کمپین کیک‌استارتر در سال ۲۰۱۲ به عنوان آینده بازی‌ها معرفی شد. اما متاسفانه پس از عرضه در سال ۲۰۱۳، این هیجان فروکش کرد. اویا یک میکروکنسول بود و سخت‌افزار آن بر اساس دستگاه‌های اندرویدی آن زمان ساخته شده بود. این ویژگی از نظر تئوری به نفع اویا بود، زیرا بسیاری از بازی‌های موبایلی می‌توانستند به راحتی برای این کنسول تازه‌کار پورت شوند.
اما ترکیبی از عوامل مانند بازاریابی ضعیف و کمبود نرم‌افزارهای باکیفیت، باعث سقوط سریع این کنسول شد. اویا تعدادی عنوان خوب داشت، از جمله Towerfall، و اگر چند سال بعد عرضه می‌شد، احتمالا با حمایت بیشتری از سوی توسعه‌دهندگان مواجه می‌شد و در بازار میکروکنسول‌ها موفق‌تر عمل می‌کرد.
N-Gage
ان‌گیج تلاش نوکیا برای رقابت با نینتندو در بازار کنسول‌های دستی، به‌ویژه در برابر Game Boy Advance بود. این دستگاه به‌عنوان کنسول بازی و دستیار دیجیتال شخصی عمل می‌کرد و به نوعی نمونه اولیه یک گوشی هوشمند بود. اگر چند سال بعد عرضه می‌شد، شاید می‌توانست با دستگاه‌هایی مانند آیفون رقابت کند.
اما بدشانسی نوکیا این بود که ان‌گیج مجبور بود با Game Boy Advance و لیست بلند بالای بازی‌هایش رقابت کند. در حالی که ان‌گیج موفق به ایجاد خط تولید مناسبی از بازی‌ها شد، اما بسیاری از آن‌ها به دلیل زمان نامناسب عرضه، برجسته و موفق نبودند. اگر ان‌گیج حداقل پنج سال بعد عرضه می‌شد، می‌توانست همراه با موج دستگاه‌های اندرویدی به موفقیت بیشتری دست یابد.
Game.com
گیم‌کام یکی از تلاش‌های دهه ۹۰ برای رقابت با گیم‌بوی محبوب نینتندو بود. این کنسول که توسط Tiger Electronics توسعه یافت، یک کنسول کامل با صفحه لمسی نوآورانه و امکانات اولیه اینترنتی بود. اما تلاش‌های نوآورانه گیم‌کام به نوعی باعث سقوطش شد.
گیم‌کام در واقع جلوتر از زمان خود بود و بسیاری از قابلیت‌های پیشرفته‌اش مورد استفاده قرار نگرفتند. اگرچه این کنسول پشتیبانی نرم‌افزاری مناسبی دریافت کرد و پورت‌هایی از بازی‌های محبوب دهه ۹۰ داشت، اما پتانسیل آن توسط سخت‌افزار محدودش متوقف شد. یک صفحه نمایش رنگی و با نور پس‌زمینه می‌توانست تفاوت بزرگی در موفقیت آن ایجاد کند.
Nintendo Virtual Boy
نینتندو ویرچوال بوی به‌عنوان کنسول واقعیت مجازی اولیه طراحی شده بود و گرافیک آن به گونه‌ای طراحی شده بود که تصاویر سه‌بعدی ایجاد کند. طراحی آن، که شبیه به هدست‌های واقعیت مجازی امروز است، از این جهت بسیار جلوتر از زمان خود بود. اگر موفق‌تر می‌بود، می‌توانست به نینتندو ۲۰ سال برتری در دنیای واقعیت مجازی بدهد. ویرچوال بوی فاقد سر بند بود، گرافیک آن باعث سردرد می‌شد و از کمبود شدید بازی‌ها رنج می‌برد. این مشکلات باعث شد تا از نظر نینتندو شکست بزرگی باشد و به مرور کنار گذاشته شود. باوجود شکستش، ویرچوال بوی در چندین جنبه نوآورانه بود و شاید نینتندو بتواند در کنسول‌های آینده از برخی از ویژگی‌های آن الهام بگیرد.
Sega Saturn
سگا ساترن جانشین سگا جنسیس موفق و پیشگام کنسول سگا دریمکست بود. این کنسول توانایی‌های قابل توجهی داشت، از جمله پشتیبانی از فرمت‌های مختلف سی‌دی و حتی کتاب‌های الکترونیکی. سگا ساترن همچنین دارای بازی‌های قوی‌ای بود که شامل بازی‌های نقش‌آفرینی و پلتفرمرهای عالی بود و آن را به سیستمی ارزشمند برای بازی تبدیل کرده بود. اما بسیاری از آن بازی‌های برجسته به طور انحصاری در ژاپن موجود بودند و این موضوع باعث شد که سگا ساترن در بازارهای خارجی با بازی‌های کمتر ظاهر شود. مهم‌تر از آن، سگا ساترن هیچ بازی اصلی از سونیک نداشت و همین مسئله مانعی جدی برای موفقیت آن بود.
PlayStation TV
پلی‌استیشن تی‌وی تلاش سونی برای ورود به بازار میکروکنسول‌های رو به رشد آن زمان و همچنین تلاشی برای نجات پلی‌استیشن ویتا بود. این دستگاه با قیمت بسیار پایین‌تری عرضه شد و برای این طراحی شده بود که بازی‌های ویتا را به‌مانند یک کنسول خانگی بازی کند. از نظر تئوری، این حرکت می‌توانست به نفع سونی باشد.
با این وجود، پلی‌استیشن تی‌وی با مشکلاتی روبه‌رو شد و در نهایت عملکردی بدتر از ویتا داشت. یکی از بزرگترین مشکلات آن عدم پشتیبانی از برنامه‌های استریمینگ محبوبی مانند یوتیوب و نتفلیکس بود. عدم وجود این برنامه‌ها برای یک میکروکنسول، نقطه ضعفی جدی به حساب می‌آمد. اگر پلی‌استیشن تی‌وی امکان دسترسی به برنامه‌های استریمینگ را به همراه توانایی اجرای بازی‌های ویتا داشت، احتمالا جذابیت بیشتری پیدا می‌کرد.
Atari Lynx
آتاری لینکس یکی از آخرین کنسول‌های بزرگ آتاری و تنها کنسول دستی قابل توجه آن بود. این دستگاه نسبت به رقیب اصلی خود، گیم‌بوی نینتندو، مزایای متعددی داشت. مدل اول آن دارای صفحه نمایش رنگی بود و مدل دوم آن از صفحه نمایش با نور پس‌زمینه بهره می‌برد، که هر دو بهبودهای قابل توجهی نسبت به نمایشگر گیم‌بوی بودند. همچنین لینکس دارای مجموعه‌ای قوی از بازی‌ها بود، از جمله Chip’s Challenge که یکی از بازی‌های برجسته عرضه‌شده در کنار این دستگاه بود.
مشکل اصلی آتاری لینکس این بود که با وجود داشتن چندین بازی خوب، در مجموع بازی‌های زیادی نداشت. کمی پس از عرضه این دستگاه، سگا گیم‌گیر وارد بازار شد و به سرعت لینکس را کنار زد. گیم‌گیر بسیاری از مزایای مشابه مانند صفحه‌نمایش رنگی داشت، با این تفاوت که از قدرت برند قوی سگا نیز بهره می‌برد. با این حال، بازی‌های موجود برای لینکس هنوز هم برای علاقه‌مندان به این دستگاه ارزشمند هستند.
Sega Game Gear
سگا گیم‌گیر رقیب اصلی گیم‌بوی نینتندو بود. سگا امیدوار بود با بهره‌گیری از شناخت قوی برند خود و عرضه بازی‌های معروف به این دستگاه، جایگاهی در بازار کنسول‌های دستی پیدا کند. یکی از مزایای کلیدی گیم‌گیر صفحه‌نمایش رنگی با نور پس‌زمینه آن بود که در مقایسه با نمایشگر سیاه‌وسفید و کم‌نور گیم‌بوی بسیار چشمگیر بود.
با وجود اینکه گیم‌گیر نسبت به بسیاری از رقبای گیم‌بوی موفق‌تر عمل کرد، همچنان برای رقابت با مشکلاتی مواجه بود. یکی از مهم‌ترین مشکلات آن عمر باتری کوتاهش بود که بر قابلیت بازی آن تاثیر منفی می‌گذاشت. اگر این دستگاه با بهبود مصرف باتری و نیاز به باتری‌های کمتر بازطراحی می‌شد، می‌توانست طول عمر بیشتری داشته باشد.
Atari Jaguar
آتاری جگوار آخرین کنسول خانگی بزرگ آتاری بود که پایان تقریبا دو دهه نوآوری در صنعت بازی‌های ویدیویی را نشان می‌داد. اگرچه جگوار برای آتاری یک کنسول بد به حساب نمی‌آمد و دارای بازی‌های باکیفیت همراه با گرافیک چشمگیر بود، اما نتوانست موفق شود و در نهایت به آرامی کنار رفت.
جگوار سه سال قبل از نینتندو ۶۴ به عنوان یک کنسول ۶۴ بیتی معرفی شد. توسعه‌دهندگان نیز با سخت‌افزار پیچیده این سیستم به مشکل برخوردند و این باعث شد که برخی بازی‌ها نتوانند از پتانسیل کامل آن بهره‌مند شوند. این موضوع با توجه به کیفیت بازی‌هایی که جگوار دریافت کرد، واقعا ناراحت کننده بود.
3DO
3DO به سه چیز اشاره دارد: شرکتی با همین نام، فرمت مخصوص CD بازی‌های ویدیویی و کنسول‌هایی که با آن CDها سازگار بودند. در آن زمان، 3DO یک کنسول بسیار قدرتمند محسوب می‌شد و دارای گرافیک سه‌بعدی بسیار باکیفیت و مجموعه خوبی از بازی‌ها بود. همچنین یکی از اولین کنسول‌های بازی مبتنی بر CD بود که یک سال قبل از پلی‌استیشن سونی عرضه شد.
متأسفانه این کنسول از چندین جهت جلوتر از زمان خود بود. قیمت 3DO حدود ۶۹۹.۹۹ دلار بود، که بسیار بالاتر از سایر کنسول‌های هم‌عصر خود بود. علاوه بر این، کتابخانه بازی‌های 3DO شامل برخی از بازی‌های ضعیف بود که موجب سقوط این سیستم شد. اگرچه 3DO در بلندمدت موفقیت زیادی کسب نکرد، اما همچنان بخشی مهم از تاریخ بازی‌های ویدیویی است. نوآوری‌های آن راه را برای کنسول‌های آینده هموار کرد و بدون 3DO، شاید کنسول‌هایی مانند پلی‌استیشن به آن سطح از اعتبار نمی‌رسیدند.
