امروز در «اکران عمومی» فقط «سینمای طنز» می فروشد/ جمع بندی ما این بود با توجه به محتوای فیلم مخاطب خاص‌تر این اثر را ببیند! – اخبار سینمای ایران و جهان
سینماپرس: کارگردان فیلم سینمایی «شهر خاموش» گفت: متاسفانه برخی فیلمسازان برای حذف سینمای ایران از جشنواره‌های جهانی تلاش می‌کنند.
به گزارش سینماپرس، احمد بهرامی کارگردان فیلم «شهر خاموش» در نشست نقد و بررسی این فیلم که عصر جمعه -۲۰ مهرماه- برگزار شد، اظهار کرد: پیش از «شهر خاموش»، «دشت خاموش» را ساختم و سه گانه‌ای را در سینما بنام «خاموش» دارم و آخرین بخش این سه گانه «مرد خاموش» است. قصه «شهر خاموش» در زمان تولید فیلم «دشت خاموش» شکل گرفت و در نهایت اثر در ۲۱ جلسه فیلمبرداری شد.
وی ادامه داد: در ساختار این سه گانه سیاه سفید بودن، قطع کلاسیک کار را رعایت کردم و به این نتیجه رسیدیم که با توجه به پرداخت به حال و هوای کارگردان قاب را عریض نکنیم و این فشار روی کارگران در قاب هم رعایت شود و قاب ۴ به ۳ انتخاب شد.
این کارگردان سینما توضیح داد: «شهر خاموش» در بحبوهه ۱۴۰۱ به جشنواره ها رفت و در جشنواره تالین بهترین کارگردانی این اثر را گرفتیم. برخی دوستان فیلمساز خارج از ایران دور هم جمع شدند و به خیلی جشنواره ها ایمیل می زدند که از ایران فیلم نگیرید و تعداد زیادی از جشنواره ها را فیلم «شهر خاموش» از دست داد و برخی جشنواره های هندی از ایران فیلم نگرفتند.
بهرامی یادآور شد: جمع بندی ما این بود با توجه به محتوای فیلم مخاطب خاص‌تر این اثر را ببیند و فیلم در گروه هنر و تجربه نمایش داده شود. امروز در اکران عمومی فقط سینمای طنز می فروشد و در هنر و تجربه این عدد خیلی پایین تر است اما «شهر خاموش» نسبت به دیگر فیلم های هنر و تجربه استقبال بهتری داشته است.
وی درباره فروش فیلم های طنز یادآور شد: من خودم وقتی قرار است با خانواده اوقاتی بگذرانیم یک فیلم کمدی می بینیم البته نه هر طنزی بلکه کارهای خوب. در همه جای دنیا هم اینگونه است و نمی توان از قاطبه مردم انتظار داشت و حتما ۲ ساعت فیلمی ببینند که آنان را به فکر فرو ببرد.
احسان طهماسبی با بیان اینکه اکران فیلم شهر خاموش اتفاق خوبی است توضیح داد: سه گانه های خاموش و احمد بهرامی مسیری را طی می کند که وامدار اندیشه ای در سینمای ایران است که پیشتر توسط برخی فیلمسازان دنبال شده و اتفاق خوشایندی است که فیلمسازان بزرگ دنیا فیلم های ایرانی را ببینند.
وی ادامه داد: فیلم «شهر خاموش» در ادامه «دشت خاموش» از آثاری است که در موقعیتی نمایش داده می شود که بحث زن در سینمای دنیا مورد توجه و مسئله فیلم به زور به فیلم سنجاق نشده است.
بهرامی در ادامه توضیح داد: تلاش تیم تولید بر این بوده این سه گانه شکل گیرد و تصور این فیلم ها بدون حضور مسعود امینی تیرانی امکانپذیر نبود.
وی یادآور شد: تلاش کردیم چیزی به فیلم سنجاق نشود و مسئله جهان شمول باشد و فکر می کردم نگاه فیلم باید بزرگتر باشد. وقتی فیلم می سازیم وقتی کاراکتر حرف می زند به یک جغرافیایی وصل می شوند اما تلاش کردیم حرف ها جهانی باشد.
طهماسبی تاکید کرد: قصه گویی در سینمای ایران مهم است؛ در این سه گانه ها اثری از فیلمسازان مهم سینما از جمله بلاتار در این سینما دیده می شود اما این به معنای ایرانیزه کردن دشت خاموش و شهر خاموش نیست و در دل مسئله کارگر و زن، قصه ای دارد که پر از خرده پیرنگ است.
کارگردان شهر خاموش درباره سیاه سفید بودن این فیلم گفت: شروع سه گانه خاموش سیاه سفید بود و جواب خوبی گرفتیم و نمی توانستیم به رنگ فکر کنیم و دوست داشتم “شهر خاموش” نیز همانند دشت خاموش به مخاطب القا کند که اثر مربوط به زمان کنون نیست.
طهماسبی نیز اظهار کرد: برای مخاطب شاخص هایی وجود دارد که تا تکرار اتفاق بعدی، او را وادار می کند در فاصله بین دو اتفاق درگیر شود و مخاطب به فکر می رود. باران کوثری در این فیلم یک مرگ آگاهی را در خود دارد و خود را در آغوش مرگ می گیرد و سمت دیگری را از یک زن جست وجوگر نمایش می دهد که با متد قدیم زن در سینمای ایران متفاوت است.
بهرامی یادآور شد: پلانی در فیلم داریم که جرات نمی کردم آنرا ضبط کنم و به فکر بدلکار بودیم و دوست نداشتم باران کوثری در آن موقعیت قرار گیرد و اما باران در موقعیت خطرناک ایستاد و او شجاعانه آن ایستاد و دوباره این موقعیت را تکرار کردیم.
طهماسبی با اشاره به بازی خوب باران کوثری در شهر خاموش توضیح داد: حضور باران کوثری در شهر خاموش یکی از بازی های او محسوب می شود. او برای مخاطب چهره آشناتری است و می تواند مخاطبان را به تماشای چنین آثاری بیشتر ترغیب کند. حتی حضور چنین چهره هایی در آثار اینچنینی از حضورشان در تئاتر هم مهمتر است. بسیاری از مخاطبان سینما فیلم خود را بر اثر بازیگران انتخاب می کنند.
نیما مظاهری کارگردان فیلم کوتاه «مصائب خورده کاراکترهای جامانده» نیز در این برنامه گفت: اسم فیلم در جریان فیلمنامه اتفاق افتاد و وقتی مخاطب فیلم را می بیند و به نام فیلم رجوع می کند بیشتر چرایی این نامگذاری را می فهمد. این اثر یک برداشت کاملا آزاد از یک قصه کوتاه ژاپنی است و تلاش کردم از این داستان وام بگیرم تا قصه خودم را بیان کنم. این فیلم در ۸ جلسه فیلمبرداری شد و همه تلاشمان را کردیم خروجی کار آبرومند باشد. قصه و فرم و محتوا برای من به جوایز ارجحیت دارد و تلاش ما این بود مستقیم حرفی نزنیم و اگر نمادی داشتیم در لایه دیگری بود.
