آیا ساخت و انتشار بازی Elden Ring: Nightrein توجیهی دارد؟
وقتی که بازی الدن رینگ در سال ۲۰۲۲ وارد بازار شد، به سرعت به یکی از بهترین بازی‌های کل تاریخ گیمینگ تبدیل شد. هیچ کسی انتظار این را نداشت که ترکیب سبک سولزلایک با ساختار جهان باز در این حد خوب باشد. فرام سافتور به خوبی نشان داد که هنوز هم چه از نظر داستانی و چه از نظر گیم‌پلی، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. هیچ شکی در مورد اینکه این بازی یک شاهکار بزرگ است وجود ندارد و کسی هم قرار نیست که این موضوع را به چالش بکشد. ولی موضوع صحبت ما الان در مورد خود الدن رینگ نیست، بلکه در مورد Elden Ring: Nightrein است.
وقتی که به DLC اخیر این بازی نگاه می‌کنیم، به راحتی می‌توانیم متوجه شویم که فرام سافتور مشکلی با DLCهای بزرگ ندارد. Shadow of the Erdtree به قدری بزرگ بود که خودش می‌توانست یک بازی کاملا مستقل باشد، ولی چرا این عنوان به شکل یک بسته الحاقی منتشر شد، در حالی که نایت‌رین را قرار است به عنوان یک بازی جدا دریافت کنیم؟ این موضوع سوالی است که شاید در ذهن همه ما باشد. آیا اصلا توجیهی دارد که این بازی به صورت مستقل منتشر شود؟ اگر دوست دارید جواب این سوال را بدانید، در ادامه با ویجیاتو همراه باشید.
چرا یک بازی جدا؟
از همین اول اجازه دهید که به سراغ این موضوع برویم که چرا Elden Ring: Nightrein یک بازی مستقل شد، در حالی که Shadow of the Erdtree فقط یک بسته الحاقی بود. درست است که در این DLC هم یک سری المان جدید به بازی اضافه شد و هم گیم‌پلی آن کمی گسترش پیدا کرد، ولی تغییرات اصلی بازی در همین جا به پایان می‌رسد. یک نقشه بزرگ و تعدادی کمی مکانیک جدید. پس این عنوان شاید به قدری بزرگ باشد که بتواند خودش یک بازی جدا باشد، ولی نسبت به الدن رینگ اصلی آن‌قدری تفاوت ندارد که انتشار جداگانه آن توجیهی داشته باشد.
ولی وقتی در مورد نایت‌رین صحبت می‌کنیم، موضوع کمی فرق می‌کند. درست است که این بازی هم قرار است که اسم «الدن رینگ» را با خودش داشته باشد، ولی به این معنی نیست که این بازی قرار است همان الدن رینگ باشد. مگر دارک سولزها که در این حد نام مشابهی داشتند با هم یکی بودند؟ اگر قرار باشد اصلی‌ترین نقطه اشتراک بین این دو بازی را پیدا کنیم، تنها به اسم و دنیا مشترک آن‌ها می‌توان اشاره کرد.
البته این موضوع را هم به خوبی می‌دانیم که تمامی بازی‌های سولزلایک المان‌های مشابه زیادی را با یکدیگر دارند. حتی اگر الان بروید و بازی Code Vein را بازی کنید، قطعا خواهید گفت که این بازی همان دارک سولز است ولی با فضایی انیمه‌ای. پس قطعا چه از نظر فضاسازی و چه از نظر گیم‌پلی، صد درصد قرار است شباهت‌های خیلی زیادی را ببینیم. ولی این شباهت‌ها در حدی زیاد نیستند که این بازی را به یک بسته الحاقی برای الدن رینگ تبدیل کند.
فاصله از المان‌های نقش آفرینی
یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های تمامی بازی‌های سولزلایک چه بود؟ اینکه شما می‌توانستید هر شخصیتی را برای خود بسازید و آن را به هر چیزی که دوست دارید تبدیل کنید. اینکه شما از چه بیلدی استفاده می‌کردید و به چه سبکی دوست داشتید بازی کنید اهمیتی نداشت، بازی به شما آزادی کامل می‌داد تا هر کاری که دوست دارید را انجام دهید. ولی در Elden Ring: Nightrein قرار نیست که اینطور باشد.
در این بازی ۸ قهرمان از پیش تعیین شده وجود دارند که شما باید از بین آن‌ها یکی را انتخاب کنید. هر کدام از این قهرمان‌ها ویژگی‌ها و توانایی‌های مخصوص خودشان را دارند و فقط در آن مسیر می‌توانند پیشرفت کنند. این موضوع از یک طرف باعث محدودیت خیلی زیادی برای بازیکنان می‌شود، ولی از طرف دیگر یک انتخاب خیلی منطقی از طرف فرام سافتور بود.
اینکه شما مجبور باشید فقط از یک مسیر خاص بروید و مهارت‌هایی مشخص داشته باشید، یک عمق استراتژیک به بازی اضافه می‌کند. چطور؟ به این شکل که شما و دوستانتان مجبورید که با هماهنگی با هم یک سری ویژگی و مهارت را انتخاب کنید که بتوانید حریف چالش‌های سخت بازی شوید. دیگر نمی‌توانید یک آموزش اینترنتی را بخوانید که کدام کلاس یا بیلد از بقیه قوی‌تر است. شما با توجه به مهارت‌های خودتان و افرادی که با آن‌ها بازی می‌کنید، باید یک مسیر را برای خود انتخاب کنید. نکته مهم دیگر این است که سازندگان تاکید کردند که این بازی، یک تجربه اکشن ادونچر است نه یک اکشن نقش‌آفرینی.
تمرکز خیلی زیاد روی بخش چندنفره
در تمامی بازی‌های قبلی فرام سافتور هم یک جورایی بخش چند نفره داشتیم. البته این بخش اصلا شبیه به چیزی نیست که انتظارش را دارید و کاملا نسبت به بقیه بازی‌های چند نفره متفاوت است. شما اگر می‌خواستید با دوستان خود بازی کنید، صرفا می‌توانستید بخشی از بازی را جلو بروید و در طول آن ممکن بود بازیکنان دیگر هم به شما حمله کنند. یک سری افراد این سیستم را دوست داشتند و یک سری هم از آن متنفر بودند. در کل این چیزی بود که تا الان داشتیم.
ولی Elden Ring: Nightrein قرار است یک بازی به طور کامل چند نفره باشد. درست است که می‌توانید آن را به صورت تکی هم بازی کنید، ولی مکانیک‌ها و تمامی ویژگی‌های بازی حول این موضوع می‌چرخد که شما با دوستانتان بازی کنید. تمامی مبارزات و چالش‌های بازی برای استفاده از ویژگی‌های چند نفره بازی طراحی شده‌اند و دیگر یک بازی تک نفره را در دست ندارید که به صورت محدود بتوانید با دوستانتان بازی کنید؛ به جای آن یک بازی چند نفره را خواهید داشت که به صورت محدود شاید بتوانید تک نفره هم بازی کنید.
این چرخش در ویژگی، باعث می‌شود که بسیاری از بخش‌های بازی دچار تغییراتی کلی شوند. شاید محیط این بازی جدیدی که قرار است بیاید شبیه به دنیا الدن رینگ باشد، ولی گیم‌پلی آن اصلا قرار نیست با الدن رینگ یکی باشد. چنین عمقی از یک بازی چند نفره را به هیچ شکلی نمی‌توان در الدن رینگ اصلی به وجود آورد. برای همین است که به خاطر یک موضوع به صورت قطعی می‌توان گفت که این بازی هرگز نمی‌شد که به عنوان یک DLC منتشر شود.
المان گذر زمان
اگر هنوز هم فکر می‌کنید که شاید با تمامی این توضیحات Elden Ring: Nightrein می‌توانست یک DLC برای الدن رینگ باشد، آماده تیر خلاص این بحث باشید. یک المان خیلی جالب و نوآورانه در نایت‌رین قرار است وجود داشته باشد که دیگر هیچ جای بحثی را باقی نمی‌گذارد. این المان هم چیزی نیست جز گذر زمان.
محیط و فضا بازی دائم در حال کوچک شدن خواهد بود. هرچقدر که زمان بیشتری را در بازی بگذرانید، فضا بازی کوچک‌تر و سخت‌تر خواهد شد. تنها چیزی هم که این تایمر را ریست می‌کند این است که باس فایت منطقه مد نظر را برنده شوید. در این صورت تایمر نقشه بازی ریست می‌شود و از اول شروع به کوچک شدن می‌کند.
این ویژگی یک حس کمبود زمان می‌دهد و شما را مجبور می‌کند که با سرعت هرچه بیشتر به سراغ باس فایت‌ها بروید. حالا اگر الدن رینگ را بازی کرده باشید به خوبی متوجه می‌شوید که ایجاد چنین المانی در گیم‌پلی بازی اصلا ممکن نیست و به طور کلی باید ساختار بازی را برای آن عوض کرد. پس تحت هیچ شرایطی امکان نداشت که نایت‌رین به عنوان یک بازی مستقل و جدا منتشر نشود.
