این مستندساز جان خود را به خطر انداخت تا اسرار طالبان را فاش کند

ابراهیم نشأت، جان خود را به خطر انداخت تا حقایق هولناک طالبان را آشکار کند و در میان آن‌ها زندگی کرد. او اسرار مخوف این گروه را از نزدیک مشاهده و ضبط کرد و در نهایت توانست مستندی از زندگی روزمره و نحوه حکومت آن‌ها تهیه کند.

نشأت توانست تصاویری از رژیم طالبان در کابل ثبت کند و مشاهداتش را با روزنامه «سان» به اشتراک گذاشت. او به مدت یک سال در پایگاه نظامی متروکه‌ای که زمانی متعلق به نیروهای آمریکایی بود، سکونت داشت. این پایگاه به نام «دروازه هالیوود» شناخته می‌شود و فرماندهان ارشد طالبان بعد از خروج نیروهای ائتلاف در آگوست ۲۰۲۱ در آن مستقر شدند.

مستند او با عنوان «دروازه هالیوود» (Hollywoodgate) روی زندگی فرمانده نیروی هوایی طالبان، ملاوی منصور و نیروهایش تمرکز دارد. این مستند نشان می‌دهد که آن‌ها چگونه توانسته‌اند تجهیزات نظامی به جا مانده از آمریکا به ارزش ۷.۲ میلیارد دلار را تعمیر و از آن‌ها استفاده کنند.

تصاویری که نشأت ثبت کرده، حکایت از آن دارد که اعضای طالبان در خوابگاه‌های نظامی آمریکا سکونت دارند، لباس‌های نظامیان آمریکایی را می‌پوشند، در سالن‌های ورزشی آن‌ها تمرین و حتی از نوشیدنی‌های الکلی باقی‌مانده در یخچال‌ها استفاده می‌کنند.

نشأت ماه‌ها تلاش کرد تا در اوج هرج‌ومرج ناشی از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان در آگوست ۲۰۲۱، خود را به پایگاه طالبان برساند. او توانست از طالبان مجوز فیلمبرداری بگیرد؛ اما به این شرط که تنها آنچه که آن‌ها اجازه می‌دادند را ضبط کند. اما برخلاف انتظارات طالبان، او قصد داشت اسرار پشت پرده آن‌ها را فاش کند و این کار را با جسارت تمام انجام داد.

نشأت در روز آخر فیلمبرداری اش رژه بزرگ طالبان را که به مناسبت بازپس‌گیری کامل کنترل کشور برگزار شده بود، ضبط کرد. با این حال، در همان روز، سرویس مخفی طالبان از او خواست که با تمامی فیلم‌های ضبط‌شده به دفتر آن‌ها مراجعه کند. نشأت که احساس کرد «لو رفته» است، بی‌درنگ کار خود را تمام کرد و به فرودگاه رفت تا با اولین پرواز از افغانستان فرار کند.

در اوایل فیلم، فرمانده طالبان، ملاوی منصور به صراحت به نشأت هشدار داد که «اگر نیت بدی داشته باشی، به زودی خواهد مرد». اگرچه نشأت برای بقای خود مجبور بود باور کند که طالبان قصد کشتن او را ندارد، اما هرگز احساس امنیت نکرد. در بخشی دیگر از فیلم، یکی از اعضای طالبان او را «شیطان کوچک» خطاب می‌کند که نشان‌دهنده حساسیت شدید آن‌ها نسبت به فیلمبرداری نشأت بوده است.

زندگی نشأت در پایگاه با چالش‌های فراوانی همراه بود. او مدام در حال جابجایی بود و هر لحظه باید مجوز جدیدی برای فیلمبرداری می‌گرفت. نیروهای طالبان چندین بار دوربین او را ضبط کردند و حتی تهدید به مرگش کردند؛ هرچند نشأت تا زمانی که به خانه‌اش در برلین بازگشت، از حجم این تهدیدات بی‌خبر بود.

او از طالبان در حالی که بقایای زندگی آمریکایی‌ها را بررسی می‌کردند، فیلمبرداری کرد. سالن ورزشی، اتاق‌های تلویزیون و حتی کابینت‌های دارویی به جا مانده از نیروهای آمریکایی همچنان دست‌نخورده باقی مانده بود.

نیروهای طالبان تفنگ‌ها، کامیون‌ها و تانک‌ها را تعمیر می‌کردند. نشأت از دیدن اینکه آن ها توانسته‌اند تجهیزات پیچیده نظامی آمریکایی را تعمیر کنند، شگفت‌زده شد. اولین فکر او این بود که «چطور ممکن است این تجهیزات همچنان در اینجا باشند؟» او تصور می‌کرد که آمریکایی‌ها همه چیز را پیش از خروج خود از افغانستان از بین برده‌اند.

او همچنین شاهد آن بود که منصور و نیروهایش از سالن‌های ورزشی آمریکایی‌ها استفاده می‌کردند و حتی برخی از تجهیزات را به خانه‌های خود می‌بردند. منصور، در حالی که به شدت با ایدئولوژی‌های غربی مخالف بود، دستور داد که یکی از تردمیل‌ها به خانه‌اش منتقل شود. او می‌خواست از امکاناتی که آمریکایی‌ها در آنجا باقی گذاشته بودند، به نفع خود و نیروهایش استفاده کند.

اعضای طالبان به لباس‌های آمریکایی علاقه‌مند بودند و حتی پرچم خود را روی آستین‌های لباس‌های نظامی آمریکایی چسبانده بودند. اگرچه برخی از داروهای موجود در پایگاه قابل استفاده بودند، اما در نهایت اکثر آن‌ها منقضی شدند و استفاده‌ای از آن‌ها نشد. در واقع، طالبان تنها روی تعمیر تجهیزات نظامی تمرکز داشت و به مسائل دیگر توجهی نمی کرد.

نشأت با مشاهده پیشرفت‌های طالبان در تعمیر تجهیزات آمریکایی، درباره سطح توانایی‌های نظامی آن‌ها تجدیدنظر کرد. در حالی که نیروهای طالبان نمی‌توانستند داروها را مدیریت کنند، توانسته بودند که هواپیماهای پیچیده بلک هاوک را تعمیر کنند؛ موضوعی که نشأت را به شدت تحت تأثیر قرار داد.

در نهایت، نشأت در ۳۱ آگوست ۲۰۲۲ و در آستانه دستگیری توسط طالبان، افغانستان را ترک کرد.

این مستند که تجربه‌ یک سال زندگی نشأت در میان اعضای طالبان را به تصویر کشیده، به زودی در جشنواره‌های ونیز و تورنتو به نمایش درمی‌آید و به بررسی تحول طالبان از یک گروه شبه‌نظامی به یک رژیم نظامی تمام‌عیار می‌پردازد.