شوروی چگونه بزرگ‌ترین هلیکوپتر تاریخ را خلق کرد: نظامی یعنی دستیابی به غیرممکن!

Mil V-12 بزرگترین هلیکوپتری که تاکنون ساخته شده، نمونه اولیه ای طراحی شده در دوران اتحاد جماهیر شوروی بود که در اواسط دهه ۱۹۶۰ معرفی شد. این نمونه اولیه اولین پرواز موفقیت آمیز خود را در جولای ۱۹۶۸ انجام داد. Mil V-12 این پتانسیل را داشت که سفر هوایی را برای همیشه تغییر دهد. به چند دلیل، این هلیکوپتر غول پیکر از وعده های قابل توجه خود عقب ماند، اما به مهندسان پنجره ای منحصر به فرد به دنیای هواچرخ ها یا روتورکرافت های در مقیاس بزرگ داد.

بر خلاف هواپیماهای بال ثابت، هلیکوپترها پویا هستند و می توانند تقریباً بدون هیچ گونه زیرساختی به پرواز درآیند. در حالی که یک باند بزرگ برای یک پرنده ترابری معمول مورد نیاز است، یک هلیکوپتر می تواند روی حتی یک تکه زمین باز فرود بیاید. پتانسیل هواگردهای عظیم روتوری را نمی توان دست کم گرفت. چنین هواگردهایی می توانند مزایای زیادی را در عملیات نظامی، فرود آمدن در مناطق جنگی بدون پشتیبانی داشته باشند. در زمان صلح، هلیکوپترهای عظیم می توانستند محموله های عظیمی را به نقاط بسیار دورافتاده اتحاد جماهیر شوروی منتقل کنند.

از جنبه تجاری، این هواگردها می توانند به خطوط هوایی اجازه دهند مسیرهای غیر متعارف را در اختیار مشتریان خود قرار دهند و شهرهایی را که امکانات فرودگاهی قابل توجه ندارند را به هم متصل نمایند. با توجه به این پتانسیل عظیم، مهندسان شوروی به دنبال ساخت هلیکوپتری غول پیکر و بسیار پیشرفته بودند. در این مقاله نگاهی دقیق تر به داستان Mil V-12 خواهیم داشت که بزرگ ترین هلیکوپتری بود که تاکنون ساخته شده است.

پیشینه

در اوایل دهه ۱۹۶۰، اتحاد جماهیر شوروی ساخت هلیکوپتری با ظرفیت قابل مقایسه با توربوپراپ غول پیکر Antonov An را در برنامه خود قرار داد. بر خلاف هواپیمای چهار موتوره که برای برخاستن و فرود به باند فرودگاه نیاز داشت، این هلیکوپتر که به زودی به نام Mil V-12 نامگذاری شد، می‌توانست محموله را در مبدا برداشته و مستقیماً به جایی که نیاز بودتحویل دهد، بدون اینکه نیازی به باند فرود داشته باشد.

این هلیکوپتر غول پیکر با کاهش نیاز به حمل‌ونقل جاده‌ای، ریلی یا رودخانه‌ای، برای انتقال سخت‌افزارهای نظامی دوران جنگ سرد، مانند موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) مناسب بود. زمانی که مهندسان شوروی شروع به طراحی این هلیکوپتر کردند، می خواستند هواگردی شبیه به CH-47 Chinook ساخت بوئینگ بسازند که روتورهایی در جلو و قسمت دم داشته باشد. با این حال، این هلیکوپتر هرگز به تولید در مقیاس انبوه نرسید.

جثه این هلیکوپتر مهندسان را وادار به مطالعه گزینه های مختلف کرد

ظرفیت: ۱۹۶ مسافر

طول: ۳۷ متر

طول بالها: ۶۷ متر در طول روتورها

ارتفاع: ۱۲.۵ متر

وزن خالی: ۶۹,۱۰۰ کیلوگرم

حداکثر وزن برخاست: ۱۰۵,۰۰۰ کیلوگرم

جثه هلیکوپتری که آنها سعی کردند بسازند، محدودیت های خاصی داشت، که در نهایت باعث شد آنها به طراحی سنتی تک روتوری و روتور دم جانبی روی بیاورند. به ادعای Plane Historia، این ترفند عملی نبود که آنها را مجبور به انتخاب یک طرح مقطع عرضی کرد. این سیستم با روتورهای نصب شده در دو طرف در نوک بال، تا حدودی شبیه Bell Boeing V-22 Osprey، نیاز به روتور دم را کاهش می داد.

پس از آزمایش های جامع، در نهایت اولین نمونه اولیه Mil V-12 با استفاده از یک بدنه معمول با رویه کشیده و فلزی با استحکام بالا شروع به ساخت کرد. طول بدنه هواپیما بیش از ۲۷ متر بوده و طول بال آن بیش از ۶۵.۵ متر در هر دو روتور بود. کابین دو طبقه و بخش خدمه در جلو قرار داشت و خلبان، کمک خلبان، مهندس پرواز و مهندس برق در کابین پایینی قرار داشتند. در این میان افرادی مانند اپراتور بی سیم و ناوبرها از قسمت بالایی استفاده می کردند.

یک طراحی منحصر به فرد

در عقب بدنه، هلیکوپتر دارای درهای تاشو و یک رمپ بار کشویی بود. درهای جانبی در بدنه نیز امکان دسترسی به انبار محموله را فراهم می کردند. در بالای پشت بدنه یک باله عمودی با اندازه متوسط ​​قرار داشت. به ادعای Aviastar، نیروی لازم برای هلیکوپتر توسط دو موتور توربو شفت Soloviev D-25VF که برای به حرکت درآوردن پره‌های روتور ۳۵ متری طراحی شده بوده اند، تامین می شد. اولین نمونه از Mil V-12 در سال ۱۹۶۸ به پرواز درآمد.

در همین حال، دومین نمونه اولیه از این هلیکوپتر در سال ۱۹۷۱ در نمایشگاه هوایی پاریس در معرض دید غربی ها قرار گرفت. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) نام Homer را برای آن انتخاب کرد. قبل از سفر فرانسه، Mil V-12 با ثبت دو رکورد حمل بار وارد کتاب های تاریخ شد. طبق اعلام FAI، در فوریه ۱۹۶۹، این هلیکوپتر محموله ای به وزن ۳۱ تن را تا ارتفاع ۹,۶۸۲ فوتی بلند کرده و سپس در اوت آن سال، ۴۰.۲ تن را تا ارتفاع ۷,۳۹۸ فوتی به آسمان برد.

ساخت یک نسخه مسافری از Mil V-12 مورد نظر قرار گرفت

در حالی که Mil V-12 اساساً برای استفاده در حمل و نقل نظامی طراحی شده بود، صحبت هایی در مورد ساخت نسخه مسافربری آن برای شرکت هواپیمایی Aeroflot نیز وجود داشت. برای اینکه بفهمیم این هلیکوپتر چقدر بزرگ است، باید بدانید که اگر یک نسخه مسافربری از آن ساخته می شد، می توانست ۱۹۶ مسافر را حمل کند: به اندازه یک ایرباس A321neo دو کلاسه. همچنین مهندسان دفتر طراحی Mil فکر می کردند که Mil V-12 به ویژه برای عملیات معدن کاوی و استخراج چوب در مناطق دورافتاده سیبری که دسترسی جاده ای کم یا بدون دسترسی بود مفید است. زمانی که همه چیز برای تولید انبوه این هلیکوپتر غول پیکر آماده بود، اتحاد جماهیر شوروی دیگر نیازی به استقرار سریع موشک های بالستیک قاره پیما نداشت، موضوعی که میل به استفاده از V-12 غول پیکر را به شدت کاهش داد.

به این ترتیب، همه کارها بر روی Mil V-12 متوقف شد و کار طراحی Mil Mi-26 آغاز شد. در تصویر بالا، این هلیکوپتر بزرگترین و قدرتمندترین هلیکوپتری بود که تاکنون به تولید انبوه رسیده است. در حالی که توسعه Mil V-12 در ساخت Mi-26 نقش داشت، نمونه های اولیه آن هنوز بزرگترین هلیکوپترهایی هستند که تاکنون ساخته شده اند. آنها در کارنامه کوتاه خود چندین رکورد دیگر را نیز ثبت کردند.

سایر ویژگی ها هلیکوپتر Mil V-12

حداکثر سرعت: ۲۶۰ کیلومتر در ساعت

سرعت کروز: ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت

برد: ۵۰۰ کیلومتر

برد فرابری: ۱,۰۰۰ کیلومتر با مخازن سوخت خارجی

سقف پروازی: ۳,۵۰۰ متر (۱۱,۵۰۰ فوت)

سقف پرسه زنی با اثر زمین: ۱۰ متر (۳۳ فوت)

سقف پرسه زنی بدون اثر زمین: ۶۰۰ متر (۱,۹۶۹ فوت)

علاوه بر دو رکوردی که قبلا ذکر شد، Mil V-12 شش رکورد دیگر را در طول دوران کوتاه عملیاتی خود به ثبت رساند. از این تعداد، چهار مورد امروز همچنان برقرار هستند. شش رکورد دیگر شامل حداکثر ارتفاع به دست آمده با بارهای ۱۵، ۲۰، ۲۵، ۳۰، ۳۵ و ۴۰ تن بود. چهار رکورد اول در پرواز فوریه ۱۹۶۹ به ارتفاع ۹,۶۸۲ فوتی به دست آمد و دو رکورد دیگر در اوت همان سال در ارتفاع ۷,۳۹۸ فوتی ثبت شدند.

ایده ای که زنده ماند

با این حال، اهداف پروژه V-12 هنوز وجود دارند و چندین کشور دیگر در سراسر جهان شانس خود را در ساخت هواگردهای ترابری و برخاست عمودی قدرتمند امتحان کرده اند. Fairey Rotodyne ساخت بریتانیا که در عین کوچکتر بودن از V-12، نمونه دیگری از هواگرد ترابری عمودی در مقیاس بزرگ بود، توجه خطوط هوایی تجاری در بریتانیا و نیروی هوایی سلطنتی (RAF) را به خود جلب کرد.

مانند نمونه های اولیه روسی، Rotodyne نیز هرگز به پتانسیل کامل خود دست پیدا نکرد. در آینده، ظهور هواپیماهای برخاست و فرود عمودی الکتریکی (eVTOL) می‌تواند کلید توسعه نهایی هواگردهای مسافربری با موتور روتوری تجاری باشد.